Mogłoby się wydawać, że zaburzenia odżywiania, w tym jadłowstręt, czy też nadmierne objadanie się, nie mają zbyt wiele wspólnego z psychiką człowieka. W końcu jedzenie bardziej wiąże się z naszym ciałem, z przewodem pokarmowym, czy czynnościami fizjologicznymi, które są niezbędne do przetrwania. Nic bardziej mylnego. Tak naprawdę wszelkie odstępstwa o prawidłowego odżywiania są w większości przypadków spowodowane przede wszystkim z kłopotami natury psychologicznej. Dobrym przykładem jest tu choćby bulimia, złożone zaburzenie, które przejawia się powtarzającymi napadami objadania, po których bezpośrednio następują zachowania kompensacyjne, a więc wywoływanie wymiotów, stosowanie okresów głodówki, czy przyjmowanie środków przeczyszczających. Problem zaczyna się najczęściej w wieku nastoletnim i dotyczy głównie dziewcząt. Warto zaznaczyć, że brak podjętych w odpowiednim czasie działań może doprowadzić do wyniszczenia organizmu, w tym zarówno ciała, jak i psychiki, co w skrajnych przypadkach kończy się śmiercią.
Co prawda, nie można otwarcie stwierdzić, że przyczyn bulimii należy upatrywać tylko i wyłącznie w kłopotach emocjonalnych osoby chorej, czy też w traumach, które przeszła w dzieciństwie (będących zresztą częsta przyczyną patologicznych zachowań). Istotny jest również czynnik biologiczny, bowiem u osób cierpiących na to schorzenie wyraźnie zaobserwowano nieprawidłowe działanie układu serotoninergicznego. Skutkuje to poważnymi zaburzeniami hormonalnymi, co z kolei znacząco wpływa na regulację ośrodków głodu oraz sytości. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę aspekty, które najsilniej rzutują na rozwój choroby, na prowadzenie niewątpliwie wysuwa się zaniżona samoocena, poczucie zagubienia, liczne konflikty wewnętrzne, strach przed dorosłym życiem. Większość tych postaw wynika zaś z dzieciństwa, będąc efektem wpojonych przekonań, zgodnie z którymi wygląd zewnętrzny określa wartość człowieka, czy też nadmiernych wymagań, które sprawiły, że dziecko nauczyło się myśleć o sobie jako o tym „nie dość dobrym”. Warto podkreślić, że bulimia dotyka przeważnie tych nastolatek, które wyróżniają się wysoką wrażliwością. Wszak, są to delikatne osoby, które bardzo łatwo zranić. Punktem zapalnym do rozwoju zaburzenia jest trudne, czy nawet traumatyczne wydarzenie, takie jak rozwód rodziców, utrata kogoś bliskiego, czy doświadczenie molestowania na tle seksualnym.
Nie ulega wątpliwości, że bulimia wymaga leczenia, w tym przede wszystkim długotrwałej psychoterapii.
