„Jestem DDA”- co oznacza to nieco enigmatycznie brzmiące stwierdzenie? Otóż, taka deklaracja padająca z ust drugiego człowieka sugeruje, iż wychował się on w rodzinie, w której przynajmniej jeden z jej członków nadużywał alkoholu. W pierwszym momencie można by się zastanawiać, dlaczego ludzie określają to, kim są obecnie, przez pryzmat tego, co wydarzyło się w ich przeszłości, i to niejednokrotnie tej dosyć już odległej. Chcąc udzielić odpowiedzieć na to pytanie, należałoby rozwinąć skrót DDA: Dorosłe Dzieci Alkoholików. Prawda jest bowiem taka, że człowiek który w dzieciństwie zetknął się z problemem alkoholowym jednego lub obojga rodziców, najpewniej w życiu dorosłym będzie ponosił w związku z tym negatywne konsekwencje, wynikające z emocjonalnego rozchwiania i zaburzenia pewnych podstawowych wzorców. Dorosłe Dziecko Alkoholika, jak sama nazwa wskazuje, to na pierwszy rzut oka dojrzały i odpowiedzialny człowiek, który potrafi sam o sobie decydować, ale tak naprawdę, w głębi duszy, wciąż pozostaje on dzieckiem, które czuje się zagubione, niepewne i musi sobie „jakoś” poradzić z całym światem.
Przeszłość, zwłaszcza ta trudna i wypierana, zawsze w końcu do nas powróci, dając o sobie znać w postaci rozmaitych problemów, dysfunkcji i trudności. Ponadto, warto dodać, że dzieciństwo to przecież kluczowy okres w życiu każdego człowieka, a postawy wykształcone w tym czasie istotnie rzutują na naszą przyszłość. Zdobyty za młodu bagaż doświadczeń niesiemy ze sobą przez całe dalsze życie. Pojawia się pytanie o to, co konkretnie wyróżnia Dorosłe Dzieci Alkoholików spośród otoczenia i w jaki sposób można im pomóc(przydatna może być terapia DDA). Otóż, DDA to przede wszystkim osoby z silnie zaburzonym poczuciem bezpieczeństwa i wewnętrznej równowagi, które bardzo często nie potrafią określić własnej tożsamości, nie wiedzą kim tak naprawdę są. Charakterystyczne cechy ich zachowania to nadmierna odpowiedzialność, poczucie, że wszystko zależy od nich (od ich starań i włożonego wysiłku), że muszą być perfekcyjni, bo tylko w ten sposób mogą zapewnić sobie „jakąś” stabilność i zachować poczucie kontroli. Co ciekawe, DDA bardzo często zmuszeni są do zgadywania tego, czy dana sytuacja jest normalna, czy też nie. Nie mają oni bowiem własnego zdania, określonej hierarchii wzorców na których mogliby się oprzeć. Stąd też, całkowicie polegają na osądach i opiniach innych.
Co więcej, życiu Dorosłych Dzieci Alkoholików bardzo często towarzyszą liczne sprzeczności. Dla przykładu, z jednej strony za wszelką cenę dążą oni do zdobycia akceptacji otoczenia, a z drugiej boją się bliskości, przez co niejednokrotnie okazują innym wrogość, czy nawet agresję. Typowym zachowaniem DDA jest również wypieranie wszelkich krzywd doznanych w przeszłości, stawanie w obronie rodziców, branie na siebie winy za ich błędy innych. Niewątpliwie, problem ten wymaga gruntownego przepracowania, w tym przede wszystkim długotrwałej psychoterapii.
